وصف اصفهان

جهان آفرین را جهانى نبود جهان را اگر اصفهانى نبود دریغ از اصفهان و از صفاى او که بوى مشک مى ‏دهد هواى او هواش غم زداید از دل حزین خوشا، خوشا هواى غمزداى او ز کعبه فرهى بود حجاز را عراق راست فره از فضاى او ز مردمان شهرهاى روم و چین به هند مردمان روستاى او گل و گیاى خلد را بود بدل به ماه فروردین گل و گیاى او به گاه گشت گل بتان سرو قد چمان چمان به زیر سروده ‏هاى او «قصیده شمس الشعرا سروش اصفهانى»